|
Sjómannskonan
Það er ylur í arninum heima það er unaður börnunum hjá og þau biður hann Guð um að geyma sem að ganga þar brosmild og smá.
Hún er sjómannsins kraftmikil kona og kærleik í brjósti hún ber. Hún bjartsýn mun bíða og vona meðan bátur um öldurnar fer.
Hún situr við gluggann og hugsar til hans sem á hafinu dvelur þeim frá og öldurnar hvísla frá manni til manns: Á morgun skal Hólmatind sjá.
Um hljóðar nætur hún bænirnar biður sem berast eldheitar honum um geim. Það ríkir einlægur, fölskvalaus friður því farmaður kemur senn heim.
Lag: Þorvaldur Friðriksson Texti: Kristján Ingólfsson o.fl.
|